شوشتر در شمال شرقی جلگه خوزستان و در ارتفاع ۶۵ متری از سطح دریا قرار دارد. دامنه های پایانی کوه های زاگرس مرز شرقی و رود دز مرز غربی این شهرستان را تشکیل می‌دهند. این شهر همانند اغلب شهرهای خوزستان دارای تابستان های گرم و زمستان‌های معتدل مدیترانه‌ای است.
شهرستان شوشتر دارای سه بخش «شُعیبیه»، «مرکزی» و «میان‌آب»، چهار شهر«گوریه»، «شوشتر»، «شرافت» و «سرداران» و هفت دهستان است.
شهر شوشتر پس از کلانشهر اهواز، دزفول و آبادان چهارمین شهر بزرگ استان از لحاظ جمعیت محسوب می‌شود. رودخانه‌‌های بزرگ کارون و دِز از این شهر عبور می‌کنند. شوشتر بافت شهری سنتی با معماری خاص، متراکم و فشرده دارد. صنایع دستی گوناگون به ویژه انواع صنایع بافندگی در این شهر وجود دارد و از مشهورترین بافته‌ها دیبا (پارچه) و پَرَند شوشتری است از که دیرباز در این شهر تولید می‌‍‌شده است.
«گوشة شوشتری» یا «مایة شوشتری» نیز در موسیقی ایرانی گوشه‌ای شناخته شده است. درکنار جاذبه های متعدد، این شهر منبعی غنی از سازه هاي پيچيده نظير پل ها، شبكه ها، آسياب ها و آبشارها را داراست. محوطه آسياب ها و آبشارهای تاریخی شوشتر داراي كاركرد صنعتی، اقتصادی و تفريحی است و مهم‌ترين بخش اين شهر در دوره های مختلف به شمار می‌رفته است.
شوشتر يكی از مراكز مهم كشاورزی ايران است که محصولاتی نظیر گندم، ذرت، حبوبات و صيفی جات دارد. دو واحد بزرگ صنعتی كشت و صنعت نيشكر كارون در اين شهرستان از جمله مهم‌ترين مراكز صنعتی توليد شكر در اين منطقه است. پس از كشاورزی دامداری نيز اهميت بسياری در شوشتر دارد. این شهر يكی از قطب‌های مهم تولید آبزيان در سطح ايران است. معادن گچ، آهک، سنگ ساختمانی، شن و ماسه نیز در شوشتر وجود دارد.
مردم شوشتر به گویش شوشتری از گویش‌های زبان فارسی و همچنین تا حدی گویش بختیاری و عربی صحبت می‌کنند. در گذشته، قبل از مهاجرت صابئين از شوشتر به اهواز عبادتگاه صابئين دراين مكان قرار داشت. مردم این شهر مسلمان و شیعه مذهب هستند.
.jpg)
.jpg)
