سی و سه پل
بسیاری اصفهان را عروس شهرهای ایران و «نصفِ جهان» می دانند؛ شهری غماز و پر رنگ و لعاب با بناهای خوش نقش و نگار و کاشیکاریهای رنگ به رنگ و گنبدهای آبی بلند. اما در میان این همه زیبایی، اصفهان نگینی زیبا بر پیشانی دارد، «سی‌وسه پل» که معماری زیبا و منحصر به فردش آن را بدل به سمبلی برای اصفهان کرده است. پلی زیبا و تاریخی بر زنده رود یا زاینده رود اصفهان.
سی وسه پل، پلی است که شاه عباس صفوی در دوازدهمین سال سلطنتش و بعد از ساخت خیابان چهارباغ دستور ساختش را می دهد و اللهوردی خان سپهسالار شاه عباس، بر ساخت آن نظارت می کند، تا خیابان چهارباغ عباسی به خیابان چهارباغ بالا پیوند بخورد. این پل معماری ویژهای دارد که از مشخصاتش میتوان به 33 ورودی در پایه های پل اشاره کرد که محل عبور آب رودخانه زاینده رود است و همچنین ورودی های طاقی شکل و سنگفرش آجری بسیار ریز که به این بنا زیبایی خاصی بخشیده است.
سی وسه پل که حدود 300 متر درازا دارد، یک پیاده رو برای گردش در بالای پل و یک پیاده رو در پایین دارد و فضای میانی پل که سنگفرش هم هست محل عبور اسب و گاری بوده است. پیاده رو پایین پل که حالا رسم است شبها مردم زیرش جمع بشوند و آواز بخوانند، مسقف است و میان پایه‌های مرکزی پل و به فاصله کمی از بستر رودخانه ایجاد شده است.
سی‌وسه پل به نامهای دیگری هم خوانده میشود، پل اللهوردی خان، پل سی‌وسه چشمه، پل چهار باغ، پل جلفا و پل زاینده رود، اما سیوسهپل مشهورترین نامی است که این بنای زیبای صفوی دارد.
این پل در گذشته محل برگزاری دو جشن مهم هم بوده، جشن «آب‌پاشان» و «خاجشویان». جشن آب‌پاشان یا آبریزگان جشن ایرانی است که در ششم نوروز مردم در آب روان برای دفع آفات شست‌وشوی و غسل میکردند و به هم آب می‌پاشیدند. خاجشویان هم جشنی با اساس مسیحی و ارمنی است ارمنیان جلفا این جشن را در کنار زاینده رو گرامی می داشتند.
