لباس راحت، کفشِ پیادهروی، کوله سبک، حالِ پیاده گردی و حوصلهی کشف و شهود در کوچه پس کوچهها، ملزوماتِ سفر به تهران قدیم است. باید عاشق کوچههای باریک، خانههای کهن ، بوی دیوارهای کهنه، درهای چوبی و خاک گرفته و دلهای با صفا و روحیهی آدمهای قدیمی باشید تا از گشت و گذار در «عودلاجان» لذت ببرید.
عودلاجان یکی از قدیمیترین محلههای تهران است، محلهای که میگویند از وقتی تهران دهی کوچک بوده، جزئی از آن بوده و حالا هم اگرچه فراموش شده و مهجور است، اما هنوز بخشی از این شهرِشلوغ و پرآشوب محسوب میشود. عودلاجان شبیه پدربزرگ یا مادربزرگی پیر و خمیده است که دیگر توان ایستادنش نیست و دست بر عصا با قدی خمیده راه میرود و ذهنش گنجینهی خاطرات و دلش پر از مهر و شور است و هر روز عصر چشم انتظار کسی است تا صدای تنهاییاش را بشکند و دلش را به آوایی خوش کند.