دره‌شهر

شهرستان دره‌ شهر به مرکزیت شهری به همین نام، در شرق استان ایلام جای گرفته است و یکی از تاریخی‌ترین شهرهای استان ایلام است. آثار تاریخی فراوانی در این شهرستان وجود دارد که نشان از سابقه‌ی طولانی حضور انسان و حکومت‌های مختلف در منطقه دارد.

شهرستان دره‌شهر از سه بخش و شش دهستان تشکیل شده است. گویش مردم این شهرستان لُری و لَکی است. نکته‌ی جالب توجه در مورد توزیع جمعیت در شهرستان دره‌شهر درصد بالاتر روستانشینی نسبت به شهرنشینی است.

آب‌وهوای شهرستان دره‌شهر معتدل گرمسیری‌ست.

طبق شواهد تاریخی دره‌ شهر محل شهر باستانی ماداکتو، پایتخت حکومت عیلامیان، بوده است. پس از حمله‌ی آشور این منطقه رونق خود را از دست داد و در زمان هخامنشیان نیز به دور از دوران اوج خود باقی ماند. تا این که در زمان جکومت ساسانیان دوباره آبادانی به این منطقه بازگشت. در زمان ساسانیان این شهر با نام سیمره شناخته می‌شد. بقایای این شهر تاریخی که قدمت آن به حدود ۱۴۰۰ سال پیش بازمی‌گردد اکنون در شرق شهرستان دره‌ شهر قرار گرفته است. شهر باستانی سیمره در سال ۱۳۱۰ و به عنوان یکی از اولین آٍثار تاریخی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. برخی بر این عقیده‌اند که زلزله‌ای مهیب باعث ویرانی این شهر شده است.

چهار طاقی یا آتشکده دره‌شهر از دیگر آثار تاریخی این شهرستان است. قدمت این بنا به دوران ساسانی بازمی‌گردد.

تنگ بهرام چوبین از دیگر جاذبه‌های گردشگری شهرستان دره‌ شهر است. بر اساس روایت‌ها بهرام، یکی از سرداران ساسانی، در این منطقه به شکار می‌پرداخته است. برخی نیز بر این عقیده‌اند که این مکان مخفیگاه بهرام چوبین بوده است. تنگ‌ بهرام چوبین در منطقه‌ای سرسبز و خوش آب‌وهوا واقع شده است. اما علاوه بر این مجموعه‌ای از آثار تاریخی نیزدر این منطقه قرار دارند. روی صخره‌های این تنگ و به منظور افزایش امنیت‌ دیوارهایی ساخته شده‌اند و آثار پله‌ها نیز کماکان باقی مانده است. چهار آب انبار نیز در این منطقه وجود دارد. متاسفانه تعداد زیادی از دیگر بناهای تاریخی این منطقه در مرور زمان دچار تخریب شده‌اند و یا از بین رفته‌اند.

از میان جاذبه‌های گردشگری طبیعی این شهرستان نیز می‌توان به آبشارهای دربند و ماربره اشاره کرد.

بافت فرش، گلیم بافی و جاجیم بافی از صنایع دستی مردم شهرستان دره‌شهر است. گلیم گل برجسته از مهم‌ترین صنایع دستی این منطقه است. از میان سوغاتی‌های محلی این منطقه نیز می‌توان روغن حیوانی و کره‌ی محلی، عسل کوهی، شیرینی‌های پژی بر ساق، کله کنجی و کاک اشاره کرد.