استان مرکزی پایتخت صنعتی ایران است که در میان استان های البرز و قزوین از شمال، همدان از غرب، تهران از شمال شرقی، لرستان و اصفهان از جنوب و قم و اصفهان از شرق واقع شده است. این استان یکی از مهاجرپذیرترین مناطق ایران در سال های پیش از انقلاب بوده است، بنابراین، طبیعی است که امروزه با ترکیبی از اقوام و گروه های مختلف در این استان مواجه شویم. اگر چه نیمی از جمعیت این استان را ترک ها تشکیل می دهند سایر اقوام از جمله فارس، کرد، عرب، لر، گیلک، مازنی، تات، تالش و ترکمن نیز در اینجا همزیستی دارند و زبان اصلی مردم در این استان ترکی است. همچنین در این ترکیب جمعیتی باید عشایر بختیاری، ایل شاهسون، مغان و سایر ایلات را نیز در نظر گرفت. مردان مرکزی به فراخور موقعیت اجتماعی و وضعیت اقتصادی-شان و نیز به تناسب فصل و مراسم چند نوع کلاه بر سر می گذارند: کلاه نمدی، کلاه گوشی، کلاه پهلو و کلاه شاپو. پیراهن اصلی آنها در برخی شهرها پیرون و برخی دیگر کوینک نامیده می شود که گشاد و بلند است، یقه ندارد و تا بالای زانو می رسد. آنها روی این پیراهن جلیقه می پوشند که جلیزقه یا جیزقاله می نامندش. کپنک و پوستین لباس خاص چوپانان در این خطه است. تمان چیزی مانند زیرشلواری است که رنگ آبی و مشکی در آن غالب است. مردان مرکزی از قبا نیز استفاده می کنند. آنها از کلش، اوزی چیه، کفش ملکی، پوتون، گالش و اک شسته یا همان چاروق به عنوان پاپوش استفاده می کنند. زنان این خطه زیر روسری خود کلاهی به اسم بورک به سر می نهند. چاقچو و چرقد دو سرپوش دیگر این بانوان است که اولی توری و اعیانی و دومی از جنس کرباس یا متقال و سفیدرنگ است. آنها چادر سفید پنبه ای نیز بر سر می کنند. دستمالی برای نگه داشتن چرقد روی آن می بندند. پیراهنی به نام پاچین به تن می کنند که یک تکه و فاقد یقه است و تا مچ پا می رسد. پارچه های عموماً قرمز، سبز و سفید که همگی گلدار هستند برای دوخت پاچین استفاده می شود. کوینک پیراهن آستین دار دیگری است که تا بالای زانو می-رسد. آنها دامن چین دار بلندی به نام قربند با این پیراهن می پوشند. کت مخملی، جلیقه و تمان دیگر عناصر تن پوش زنان مرکزی است.