چشمه آبگرم محلات

محلات شهری از استان مرکزی است که از شمال با قم و آشتیان، از جنوب با اصفهان و گلپایگان، از غرب با خمین و اراک و از شرق با دلیجان پیوند دارد. محلات که در روزگار شاهنشاهی هخامنشی بخشی از استان ماد بزرگ بوده است، از دوران سلوکی و اشکانی و ساسانی نیز یادگارهایی باستانی همچون ستون­ های کاخ و سنگ نوشته خورهه، آتشکده آتشکوه و چندین دژ دارد. نام محلات برخاسته از چهار محل به نام­ های «پیل پایان»، «‌ریوکان»، «زنجیردان» و «گوشه» است.

از دید زمین­ شناختی، محلات بخش کوچکي از زون ایران مرکزی و میان کمربند آتشفشاني ارومیه تا کرمان و زون سنندج تا سیرجان است. از بررسی ته­نشین سنگ­های آتشفشانی و آبرفتی و دولومیتي و آهکي و تراورتن روشن شده است که روزگار پدید آمدن این سرزمین به دوران کامبرین و پرمین تا 500 میلیون سال پیش باز می­گردد. چندین گسل در این بخش در 800 تا 2000 متری ژرفای زمین به پدید آمدن چشمه ­های آبگرم محلات و خورهه انجامیده است.

از میان نزدیک به 369 چشمه کانی و آب گرم که سازمان زمین‎شناسی ایران جانمایی کرده است، 6 چشمه در آبگرم محلات قرار دارد که در ۱۵ کیلومتری شمال شرقی شهر محلات و به نام­های شفا، دنبه، روماتیسم، حکیم، سودا و سلیمانیه می­جوشند.

این 6 چشمه و 24 استخر که گاه از ژرفای ۲۰ هزار متر زمین سرچشمه می­گیرند و دمایی تا ۱۰۰ درجه سانتیگراد دارند، دارای آب «سولفاته کلسیک» و «کلسیم» هستند. رنگشان نزدیک به قرمز و مزه آب این چشمه ­ها نشانه وجود آهن، منیزیم، کلسیم، سدیم، ید، آمونیاک و فلوئور در آن است. گفته می­شود که آب این چشمه ­ها برای درمان بیماری­ های نقرس، کبدی، صفرایی، کبدی، گوارشی، سیاتیک، روماتیسم، پادرد، کمر درد مفید است.

محلات که به داشتن گلخانه‎های وسیع و مجهز مشهور است، در اطراف خود نیز دارای پوشش گیاهی متنوعی از جمله کاسنی، نعناع، شب بو، گندمیان، چتریان، پروانه آسا، میخک، گاوزبان، لاله، میمون، آلاله، گون، هزار خار، درمنه، جارو، لاله واژگون، چوبک، بومادران، کنگر و فرفیون است.