موزه حیات وحش ماسوله (گیلان)

موزه حیات‌وحش ماسوله به‌سال 1381 خورشیدی افتتاح شد. ساختمان موزه یکی از همان خانه‌های پلکانی معروف با گل‌های شمعدانی در شهر زیبای ماسوله است. این خانه-موزه در حقیقت خانه‌ی یکی از بانیان این موزه است شخصی به‌نام شاهپور اخوان که به‌اتفاق دوست‌اش فرهاد شرفی ساخت این موزه را آغاز کردند.

ساختمان اصلی موزه در زیرزمین خانه‌ی شاهپور اخوان قرار دارد. قرار گرفتن ماسوله در منطقه‌ای کوهستانی و زمستان‌های سرد باعث صدمه دیدن و مرگ حیوانات در این فصل می‌شود همین مساله جرقه‌ی تاسیس موزه و حیوانات تاکسیدرمی شده را به این دو دوست داد. کلیه‌ی حیواناتی که در این موزه در معرض دید قرار گرفته‌اند در اثر سانحه‌ای طبیعی جان خود را از دست داده‌اند. در ورودیه موزه خرسی قرار دارد که بدون بودن در محفظه با دستان و دهانی نیمه باز خوش‌آمد‌ گویی می‌کند. سایر حیوانات تاکسیدرمی شده‌ی این موزه در محفظه‌هایی شیشه‌ای نگهداری می‌شوند.

علاوه بر نمایش حیوانات در موزه توضیحات جامع و مفصلی در مورد زیستگاه، نوع غذا و ویژگی‌های خاص هر یک از حیوانات به صورت مکتوب ارائه شده است. از جمله حیواناتی که در این مجموعه نگهداری می‌شود می‌توان به غازهای خاکستری، عقاب، قاقوم (جانوری است از خانواده‌ی راسوها و در بخش‌های شمالی آسیا، اروپا و آمریکای شمالی زندگی می‌کند.

در داستان‌های شاهنامه فردوسی به این حیوان اشاره شده است و نخستین شکار این حیوان را به هوشنگ به‌جهت استفاده از پوست حیوان نسبت داده‌اند)، حواصیل ارغوانی (پرنده‌ای است که در استان گیلان با نام محلی سیاه چوئین و کبوتر قار شناخته می‌شود. این پرنده در باتلاق‌ها، نیزارهای انبوه، سواحل و آبگیرهای پر گیاه زیست می‌کند و به‌ندرت بر روی درختان دیده می‌شود)، خوتکا (نوعی اردک مهاجر است که در فصل سرما به سمت مناطق جنوبی و گرم مهاجرت می‌کند و دارای منطقه‌ی زیست وسیعی است)، شغال، مرغابی سرسیاه، بوتیمار یا غم‌خورک (پرنده‌ی کوچکی است که در سیستان و دریای خزر ایران در میان نیزارها و باتلاق‌ها زیست می‌کند)، لاک پشت، چنگر (پرنده‌ای آبزی و به‌رنگ سیاه و بومی ایران است)، سنقر تالابی (پرنده‌ی شکاری از تیره‌ی عقابیان)، قوی سفید، گورکن، مارهای غیر سمی و جوجه تیغی اشاره کرد. نکته‌ی جالب توجه این است که تمامی حیوانات تاکسیدرمی شده‌ی این موزه خاص منطقه‌ی ماسوله و گیلان است.