برج رسکت

باوندیان اسپهبد مازندران بودند و از زمان ساسانی تا قرن‎ها بعد از ورود اعراب مسلمان به ایران، تمام مازندران را زیر فرمان خود داشتند. دو برج رسکت و لاجین از آثار به جامانده باوندیان است که عده‎ای معتقدند آرامگاه شهریاران این خاندان بوده است.
یک مسیر40 کیلومتری آسفالته را که به سمت جنوب شرقی ساری بروید بعد از عبور از دوراهی کیاسر و سد سلیمان‌تنگه در بخش دودانگه ساری به روستای رسکت می‎رسید، روستایی خوش آب و هوا و زیبا که برج رسکت در آن قرار دارد.
این برج به همراه برج لاجین و رادکان باقی مانده از دوره غزنویان است. اولین بار آندره گدار ایرانشناس فرانسوی زمان پهلوی در نوشته‎های خود از آن نام برده است. این برج با پلانی مدور بر روی تپه‎ای با شیبی تند ساخته شده است. معماران این برج برای گرفتن شیب زمین و ساختنِ برج بر روی سطحی صاف ابتدا سنگ کوه حفره‎ای را تراشیدند و صاف کردند، بعد سکوی آجری را بر روی این سطح صاف بنا کردند از این رو وقتی برج را می‎بینیم یک طرفش با سطح زمین برابر است و طرف دیگر کمی از سطح زمین بالا آمده است و به اصطلاح پِی دارد. این سکو که برج روی آن قرار گرفته 10/2 متر ارتفاع دارد و ارتفاع بنا از روی سکو تا گنبد 9 متر است. اولین تزئینات در خارج بنا را در ارتفاع 6 متری به صورت نوار آجری می‎بینید. تزئینات این بنا آجری، گچ‎بری و بندکشی آجری است.
شعاع داخلی برج 28/2 متر و شعاع خارجی آن 6/3 متر و قطر بدنه33/1 متر است. مصالح به کار رفته در بنا آجر و گچ است. در این بنا مقرنس کاری‎های آجری وجود دارند که با گچ پوشیده شده‎اند اما به علت عوامل اقلیمی از بین رفته و تزئینات آجری آن مشخص است. گنبد این بنا مخروطی است و بنا به نظر آندره گدار، پوسته کنونی گنبد پوسته داخلی است و پوسته خارجی در اثر عوامل محیطی و اقلیمی از بین رفته است.
درب ورودی این بنا در سمت شرق وجود دارد و در میان دو طاق‎نمای تو در توی آجری که دارای مقرنس‎کاری‌های زیبا و کتیبه‏ای به خط کوفی و پهلوی است. این کتیبه دارای زمینه‎ای به رنگ لاجوردی است. سه سطر از این کتیبه و نیمی از سطر چهارم آن به خط کوفی است و نیم سطر دیگرش به خط فارسی میانه یا همان پهلوی است. این کتیبه با وجود آسیب‎های فراوان، هنوز قابل خواندن است و بر روی قسمتی از آن، سوره توحید و آیه شریفه «کل نفس ذائقه الموت» به خط کوفی حک شده است اما نیم سطر دیگر آن که به خط و زبان پهلوی است، قابل خواندن نیست. 
این بنا در سال ۱۳۱۲ با شماره ۱۹۳ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. مرمت این بنا  بسیار طولانی بود و از سال 1359 تا 1367 طول کشید.