دست و پنجه نرم کردن با مرگ در مسیر آبشار لاتون

بگذارید همین اول کار بگویم و هم خودم را راحت کنم و هم تکلیفم را با شما روشن؛ من از سگ مثل سگ می‌ترسم! البته از خیلی چیزها می‌ترسم یکی‌اش هم سگ است. حالا که دارم با  خودم فکر می کنم در مجموع خودم را آدم ترسویی ارزیابی می‌کنم که البته حالا خیلی این موضوع مهم نیست، مهم سگ است. حتی یکی از دلایلی که علی رغم علاقه زیادم به حیوان خانگی سگ آپارتمانی نخریدم همین ترسم بوده. البته دقت داشته باشید که یکی از دلایلش ترسه و دلایل دیگری هم وجود دارد. بگذریم این را اینجا داشته باشید تا دوباره برگردیم بهش.

روز دوم؛ کابوس سگی و کوله خراب

عکاس: محمد دریانی

روز دوم را با یک اشتباه مهلک شروع کردیم؛ اشتباه مهلکی که به اشتباهات مهلک بعدی منجر شد.اول خواستیم با یک ترفندی دو سه نقطه از نقاط مسیر را میان‌بر بزنیم از یک کوه بلند حدود 45 دقیقه پایین آمدیم و بعد متوجه شدیم که مسیر بسیار سخت‌تر از آن بوده که به نظر می‌رسیده و اصولا راهی برای رسیدن به نقاط بعدی بدون گذشتن از تمام نقاط قبلی نیست. بعد حدود یک ساعت تمام کوهی که پایین آمده بودیم را بالا رفتیم و بعد از دو ساعت و با صرف مقدار زیادی انرژی دوباره رسیدیم به نقطه اول و محل کمپ شبانه مان. مهم‌تر از همه ضربه‌ی بدی بود که به امید دیشبمان خورده بود. با این اشتباه در بهترین حالت کمپ دوممان را باید کنار آبشار لاتون می زدیم. به هر حال دوباره به مسیر برگشتیم در همین حوالی بود که بخشی از ستون کمر کوله پشتی من به علتی نامعلوم از جایش بیرون زده بود و دقیقا روی مهره چهارم و پنجم از پایین ستون فقراتم فشار می آورد. اول خواستم تحملش کنم اما آزارش کم کم زیاد شد به حدی که کوله را پایین گذاشتم و سه نفری سعی کردیم مشکلش را حل کنیم. چند دقیقه‌ای تلاش کردیم تا مسئله را حل کنیم اما متاسفانه مشکل قابل رفع نبود و مجبور شدم باهاش کنار بیایم. این تیزی کوله با مهره چهارم و پنجم از پایین ستون فقراتم آن کرد که آغا محمد خان قاجار با مردم کرمان! البته آرام آرام و طی یک روز تمام.

بعد از گذشتن از دو سه نقطه دیگر از مسیر به صخره‌ای رسیدیم که مجبور شدیم دورش بزنیم همین‌طور که از صخره پایین می‌آمدیم از دامنه‌ی کوه مقابل صدای پارس چند سگ به گوش می‌رسید. دو نفر دیگر سعی می کردند به من روش‌های مسخره و بی‌کاربرد مقابله با سگ را بیاموزند؛ این که نباید فرار کرد، این که در چشم سگ نباید نگاه کرد، این که باید نشست و از روی زمین سنگ برداشت و یا حداقل به این کار تظاهر کرد، این که سنگ را نباید به خود سگ زد، این که باید سنگ‌ها را جلوی سگ به زمین بزنی، این که باید سعی کنی صاحبش را صدا کنی و هزار تا کار که من مطمئن بودم از من برنمی‌آید ولی سرم را به علامت تایید تکان می‌دادم. سرگروهمان چند باری چوپان را صدا زد اما جوابی نشنید حدود 300-400 متر با سگ‌ها فاصله پیدا کردیم که سر و کله‌ی دو سگ گنده از روبه‌رو پیدا شد که شدیدا پارس می‌کردند و خرناس می‌کشیدند. واقعا ترسیده بودم؛ سرگروه چند سنگ به سمتشان پرتاب کرد سگ‌ها ولی 10 قدم عقب می‌رفتند و 20 قدم جلو می‌آمدند تا این که وقتی واقعا نزدیک ما شدند صاحب سگ‌ها که زنی عشایری بود از چادرش بیرون آمد و سعی کرد آن‌ها را بتاراند. هر چند کمکش قابل توجه بود اما این طور نبود که بیخیال بیخیال هم بشوند هنوز هم پارس می کردند و اگر لحظه‌ای غفلت صاحبشان را می‌دیدند به  سمتمان خیز برمی‌داشتند. آدرس را از زن پرسیدیم و راه را ادامه دادیم اما نه از سمت راست بلکه از سمت چپ. این چپ و راست را به خاطر داشته باشید چون دوباره بهش برمی‌گردیم. یک چیز دیگر هم بگویم؛ چون خودم دردش را کشیدم باید یادآوری کنم که در تمام این مدت تیزی کوله پشتی مهره چهارم و پنجم از پایین کمرم را درگیر کرده بود؛ می خواهم سعی کنم حس دردی را که می‌کشیدم به شما منتقل کنم.

داستان درخت شگفت انگیز

عکاس: سعید نکویی

شروع به کم کردن ارتفاع و پایین رفتن از دره‌ی جنگلی کردیم. تخمینی از عمقش نداشتیم اما کم کم چاره‌ای هم جز رفتن و رسیدن به جایی که حداقل شب را بتوان در آن جا سر کرد، نداشتیم. شیب دره زیاد و زیادتر می‌شد. بی اغراق در جاهایی به حدود 70-80 درجه هم می‌رسید طوری که با گرفتن ریشه‌های درختان و گیاهان جنگلی آرام آرام پایین می‌رفتیم. بعد از حدود یک ساعت و نیم پایین رفتن صدای آب قوی شد و رودخانه دیده شد. کمی خوشحال شدیم اما شیب دره هم به شدت زیاد شد. دیگر راه برگشت نبود باید تمام می‌کردیم راه رفتنی را باید رفت. به زحمت و با مخاطره‌ی زیاد شیب آخر را هم پیمودیم و لب رودخانه کف دره رسیدیم و خشکمان زد. دیواره روبه روی رودخانه سنگی و بسیار لیز بود و امکان بالارفتن از آن وجود نداشت. امید‌ها که کلا نابود شده بود. ترس و نگرانی لحظه به لحظه بیشتر می‌شد. به ذهنمان رسید که از توی رودخانه راه را ادامه دهیم تا به جایی برسیم که بتوان از آن بالا رفت. اما به چند متر آن طرف‌تر که نگاه کردیم حتی این امید هم از دست رفت! آبشاری حدودا 20-30 متری در مسیر رودخانه دیده می‌شد. آبشاری سنگی که پایین رفتن از آن ممکن نبود. روی لبه‌ی این پرتگاه درخت عجیبی روییده بود. به دو جهت می‌گویم عجیب که بعد شد سه جهت! جهت اول این که از سنگ روییده بود. جهت دوم این که ابتدا حدود نیم متر افقی رشد کرده بود و بعد در پیچی 90 درجه به سمت آسمان رو کرده بود و به فلک رفته بود. دلیل سومش را هم بعد برایتان می‌گویم.

یکی از دوستان برای این که مطمئن شود راه پایین رفتن وجود ندارد نزدیک پرتگاه شد. خستگی و کوفتگی و از همه مهم‌تر ناامیدی مغزمان را هم مختل کرده بود. حدود 30-40 سانتی پرتگاه، پایش پیچ خورد ،سکندری خورد و به سمت داخل آبشار سقوط کرد. زمان کند شد، کش آمد، همین را کم داشتیم! آبشار سنگی بود و عمق آب کم و سرعتش زیاد. من از 10 متری شاهد ماجرا بودم. چشمانم داشت از حدقه در می‌آمد در همان زمان یک ثانیه کش‌دار که برایم یک ساعت طول کشید اسمش رو فریاد زدم:« مجتبی!». آب دهانم را قورت دادم و دوباره نگاه کردم دلیل سوم عجیبی درخت مذکور این بود که رفیق (تا آن لحظه به زعم من مرده من) به آن آویزان شد و خودش را نجات داد و برگشت کنار پرتگاه نشست. زمان می‌گذشت و هر سه نفر با چشمانی گشاد فقط یکدیگر را می‌نگریستیم؛ فقط نگاه، نگاه، نگاه.

نجات به روش پسر شجاع!

عکاس: سعید نکویی

حتی همین الان که دارم این‌ها را می‌نویسم هم نفسم به شماره افتاده است. مشابه این صحنه را فقط در کارتون پسر شجاع دیده بودم! وقت‌هایی که پسر شجاع در راه پیدا کردن یک گیاه دارویی پایش لیز می‌خورد و از دره می‌افتاد پایین، بعد در راه به یک شاخه درخت آویزان می‌شد و نجات پیدا می‌کرد. در حقیقت فانتزی دراماتیک کارتون‌ها درست مقابل چشمانم به واقیعت پیوسته بود.

امید که خیلی وقت بود رخت بربسته بود و جایش را به ناامیدی داده بود ولی دیگه با این اتفاق رسما فقط به فکر بقا افتادیم! باید خودمان را نجات می‌دادیم. همین‌جا بود که رسما متفق القول شدیم که باید شیب وحشتناکی که پایین اومده بودیم را به بالا برگردیم و از مسیری که اومده بودیم به همان دهکده سوها برگردیم البته اگه راه برگشت را پیدا می کردیم چون از وقتی به دل دره زدیم دیگر از جاده جدا شده بودیم و معلوم نبود که بتونیم جاده را پیدا کنیم یا نه. این که می گویم جاده منظورم یک راه باریک با عرض 30تا 40 سانتی است که عشایر از آن استفاده می‌کردند. از طرف دیگر ساعت حدود 4:30 بعدازظهر بود و باید تا قبل از تاریکی به یک جای امن برای چادر زدن می‌رسیدیم وگرنه شب را داخل جنگل گذراندن می‌توانست بسیار خطرناک باش. جا دارد که دوباره به فشار مهره کمرم هم اشاره کنم. به هر حال شروع کردیم به بالا رفتن از شیب. شیب بسیار شدیدی که به سختی ازش پایین آمده بودیم را حالا باید به هر نحوی شده بالا می‌رفتیم و در بسیاری از نقاط این کار را رسما چهار دست و پا انجام می‌دادیم. به شاخه‌ها و ریشه‌ها چنگ می‌زدیم گاها از دهان و دندان هم برای بالا رفتن کمک می‌گرفتیم!

 ترس و ناامیدی، پیاده‌روی بسیار زیاد و اتفاقات خطرناکی که برایمان افتاده بود قوای ذهنی و جسمی و روحی‌مان را مستهلک کرده بود. در یکی از این شیب‌ها یک ریشه درخت را گرفتم ولی کنده شد و به پایین لیز خوردم به چند گیاه دیگر چنگ زدم تا این که به نفر پشت سرم خوردم و او توانست من را متوقف کند. تمام عضلاتم تحلیل رفته بود بازوهایم می لرزید و نمی توانستم خودم را بالا بکشم. حدود چند دقیقه همان جا و به همان صورت صبر کردم تا کمی اوضاعم بهتر شود و بتوانم خودم را بالا بکشم. چند تا از آیه‌های آیه‌الکرسی‌ که آخرین بار در درس قرآن دبیرستان خوانده بودم را زمزمه می‌کردم. حدود یک ساعت و نیم تا دو ساعت طول کشید تا دوباره به جاده برسیم. حالا کماکان راه درازی در پیش داشتیم تا به جایی برسیم که بتوانیم شب را آن جا اتراق کنیم. بعد از یکی دو ساعت دیگر راه‌پیمایی طاقت فرسا به معنای واقعی کلمه، بالاخره به یک فضای نسبتا باز رسیدیم که می‌توانستیم کمپ دوم را برپا کنیم.