منجوق دوزی یکی از رودوزی های زیبا و سنتی ایران است. منجوق عبارت است از گوی های ریز شیشه ای مانند که به لباس و سایر منسوجات دوخته می شود. آثار تاریخی به دست آمده گواه آن است که این هنر در زمان هخامنشیان و ساسانیان از رونق زیادی برخوردار بوده است. در آن زمان ها، چادرها، قالی ها و جامه ها را با جواهرات میآراستند و این هنر در گذشته متعلق به طبقه اشراف بوده است. کارشناسان اهل فن دوران اوج این هنر را مربوط به قرن 13 هجری همزمان با دوران قاجاریه میدانند. نمونه های ارزشمندی از منجوق دوزی های این دوره در موزه ی هنرهای تزیینی ایران برای بازدید علاقه مندان در دسترس است. با گذشت زمان و تغییر جنسی مهره های منجوق از سنگ های قیمتی به گوی های شیشه ای این هنر تبدیل به منجوق دوزی امروزی و مردمی گشت.
روش کار به این صورت است که ابتدا دانه های منجوق را یکی یکی در داخل سوزن کرده و سپس با توجه به نقش مورد نظر، هنگام دوخت تعدادی از منجوق ها را بر روی پارچه دوخته می شود. از نقوش رایج در این رودوزی می توان به نقوش گل و مرغ، گل و بوته، انواع بته جقه، انواع نقوش حیوانات و پرندگان، شکارگاه، طرحهای هندسی، درختی، سروچه، طرح های اسلیمی و ختایی، ترنجی و سر ترنجی، لچک ترنجی، شمسه ای، بازوبندی، بند رومی، گل های شاه عباسی، گره ها، طرح های گلیمی، اسما جلاله و بسیاری دیگر اشاره کرد. پارچه هایی که بر روی آن منجوق دوزی انجام می شود غالباً از جنس مخمل، ابریشم ضخیم، تافته ساتن، پارچه های براق در رنگ های متفاوت با مهره های منجوق است. انواع دوخت منجوق بر پارچه عبارتند از: روش خطی، روش توپُر، برگ دوزی، بست دوزی، دوباره دوزی و برجسته دوزی. گاه منجوق دوزی به همراه دیگر رودوزی ها همچون قیطان دوزی ( نوعی رودوزی ایرانی که با نخ ضخیم انجام می شود) و با نخ ابریشم و پولک و مروارید و ملیله و سرمه دوخته می شود. از این رودوزی زیبا برای تزیین لباس، دور کلاه، کیسه های پول، تابلوهای تزئینی، چنته، کیسه قلمدان، جای مهر، جای مسواک، کیف، روجعبه ای، روقوری، سرمه دان، سمبوسه، کمربند، گردنبند، خلخال، زیر لیوانی، تابلوهای تزیینی و بسیاری اقلام دیگر تولید می شود. منجوق دوزی در شهرهای ارومیه و تبریز از رونق و قدمت بالایی برخوردار است. علاوه بر این شهرها این هنر در شهرهای قزوین، تهران، اصفهان و جنوب ایران نیز طرفداران و هنرمندان خاص خود را دارد.