«پارک ملی دریایی نایبند» یک بخش زیستی حفاظت شده از شهرستان «عسلویه»، در 320 کیلومتری جنوب شرقی شهر «بوشهر» است که بخشی از آن نیز در بخش «کوشکنار» از شهرستان «پارسیان» در استان «هرمزگان» قرار گرفته است.
خلیج نای بند در میان شهرها و روستاهای «نخل تقی»، «عسلویه»، «بید خون» و هاله» قرار دارد. پارک دریایی نای بند با گستره ای نزدیک به 50 هزار هکتار، نخستین پارک ملی دریایی ایران به شمار میآید. از این گستره 27 هزار هکتار آن در دریا و بازمانده آن در خشکی است. یک دماغه بلند، ساحلی ماسه ای، دشت های مشجر و دره های ژرف و خورها از دیگر بخش های این پارک هستند.
از میان پوشش جانوری پارک ملی دریایی نایبند می توان گونه هایی چون پلنگ، آهو، هوبره، کل، بز، جبیر یا آهوی کویری، جیرفتی، قوچ، میش، لاک پشت، دلفین، نهنگ، کوسه، خرچنگ، ماهی گِل خورک و «مانگرو» را نام برد. همچنین «آگاما»ها یا همان سمندرهای دریایی که در آفتاب روی خرسنگ های ترد و تیز دماغه نای بند در رفت و آمد هستند.
تنها در یک نمونه پژوهش در دهه 80 خورشیدی از شمار بیش از 40 هزار پرنده، 65 گونه، 13 تيره و 5 راسته در این پارک ملی شناسایی شد که از میان این پرندگان نیز می توان گونه هایی چون فلامينگو، گيلانشاه، پليكان سفيد، سليم، آبچليك، كاكايی، پرستوهای دريايی و پا خاكستری را سراغ گرفت.
نای بند پارکی است که با آب و هوای دلچسب، در زمستان نیز زیستگاه پرندگان مهاجر از گوشه کنار جهان است. از میان پوشش گیاهی پارک نای بند می توان درخت پهن برگ «لیل» یا «انجیر هندی» یا همان «درخت انجیر معابد» و نیز جنگل های نیمه شناور حرا و درخت گز را سراغ گرفت. از شگفتی های درخت حرا یکی این است که برای پرورش و زیست هیچ نیازی به آب شیرین ندارد و در پناه همین درخت شگرف است که هشتاد درصد آبزیان شاخاب پارس تخم ریزی می کنند.
در ساحلی که با صدف ها و گاه ماسه های سپید پوشیده شده نیز «نبکا» یا گلدان کویری و نیز تپه های شنی دیده می شود. در بخش دریایی و آبزی پارک ملی دریایی نایبند مرجان ها و علف های دریایی و کفزیان زیست می کنند.