چهارشنبه سوری جشنی بهاری است که در فرهنگ ایرانی پیش از نوروز،قبل از فرا رسیدن سال نو برگزارمی شود و در بین اقوام ایرانی از اهمیت و جایگاه ویژهای برخوردار است. مراسم چهارشنبه سوری، یکی از آیینهای سالیانهی نوروزی است که ریشه در آئینهای کهن ایرانیان داشته وهمچنان با اشکال متفاوت در میان بازماندگان اقوام آریائی رواج دارد. چهارشنبه سوری از دو کلمهی چهارشنبه (آخرین چهارشنبهیسال) وسوری(سوری که فارسی وبه معنای سرخ)تشکیل شده است که به معنای چهارشنبهی سرخ، مقدمه ی جشن نوروز به شمار میرود.
با توجه به آداب و رسوم و سنتهای خاص مربوط مناطق مختلف ایران، هریک به شیوه خود مراسم چهار شنبه سوری را برگزار میکنند که در همه این مناطق آتش به عنوان مهمترین اصل چهارشنبه سوری و وجه اشتراک این آیین نوروزی است. آتش یکی از عناصر چهارگانه و تنها عنصری است که آلوده نمیشود و درنزد ایرانیان نماد روشنی، پاکی، طراوت، سازندگی، زندگی، تندرستی و در پایان بارزترین نماد خداوند در روی زمین است. ایرانیان در شب آخرین چهارشنبه سال(سه شنبه شب) با بر افروختن آتش و پریدن از روی آن و آتش بازی مراسم و جشن چهارشنبه سوری را برای دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوهایشان برگزار کرده و به استقبال نوروز میروند.
برای اجرای این مراسم در اماکن مختلف، به تعداد سه یا پنج یا هفت آتش بزرگ میافروزند وافراد از بزرگ تا کوچک هر کدام سه بار از روی آنها پریده، تا ضعف و زردی ناشی از بیماری و ناراحتیها و نگرانیهای سالی که گذشت را به آتش سپرده و از خود بزدایند تا سال نو را با آسودگی و شادی آغاز کرده و سلامت و سرخی و شادی را به خود ببخشند. در حال پریدن از روی آتش ترانههای مختلفی که در آنها خواهش برکت و سلامت و بارآوری و پاکیزگی بود، نظیر «سرخی تو از من، زردی من از تو» را میخوانند. رسوم دیگری نظیر: کوزه شکنی، فالگوش نشینی، پختن آش، آبپاشی، بخت گشائی دختران، دفع چشم زخم، شالاندازی، قاشقزنی، فالگرفتن و..نیز جزو باورها و رسم های جالب و جذاب در این شب است. امروزه مراسم چهارشنبه سوری علاوه بر حس هیجان انگیزی، در عین حال خطرناک نیز به شمار میرود.
