سفر به سرزمین سبز ابرها؛ الیمستان

سفر به سرزمین سبز ابرها؛ الیمستان

تا به حال جاده هراز را چند بار پیموده اید تا به ساحل خزر برسید بی هیچ توقفی، با شوق رسیدن به چیزی که به آن « شمال» می گویند؟ اگر اینگونه بوده اید، باید خدمتتان عرض کنم که بخش زیبای سرزمین شمالی را مفت از دست داده اید. الیمستان برای من نیز تا همین چند وقت پیش چیزی جز یک اسم نبود. چیزی شبیه چند عکس دلبرانه که پس از سرچ در گوگل پشت سر هم ردیف می شد. تا اینکه تصمیم گرفتم این بار قبل از رسیدن به شمال عزیز راه را کج کنم؛ به سمت این قطعه از بهشت.

 

 

روز اول؛ چطور به الیمستان برویم

الیمستان

 

عکاس: هانیه کبریایی

ساده است، خیلی ساده؛ در واقع به راحتی همان شمال رفتن! جاده هراز را می‌گیرید و می‌رانید به سوی آمل. رانندگی در جاده هراز به خصوص بعد از احداث قطعات و تونل های جدید علاوه بر لذتبخش بودن، راحت تر از قبل هم شده است. حواستان باشد تقریبا در 30 کیلومتری آمل کمتر پدال گاز را فشار بدهید و با چشمان مبارکتان در سمت راست جاده دنبال تابلوی کشتارگاه سپیدان آمل یا امامزاده لهاش بگردید. یک قهوه خانه سر راهی هم کنار این تابلو هست.

تابلو را که دیدید بپیچید به راست و تابلوی امامزاده را دنبال کنید. 7 کیلومتر در جاده ای سربالایی و پیچ واپیچ البته با آسفالت نسبتا مناسب راه هست تا به امامزاده برسید. پیشنهاد می کنم اگر می خواهید آبی به دست و صورتتان بزنید و قوایی تازه کنید همین جا پارک کنید و آخرین چیزهایی را که لازم است، از بقالی کوچک روستا خریداری کنید.

دوباره که جاده را پیش بگیرید بعد از 5 کیلومتر در پیچ آخر نرسیده به روستای الیمستان راهی گشوده به دل جنگل را می بینید. وقتش شده که از چهارچرخ آهنینتان دل بکنید و بند کفش هایتان را محکم کنید و کوله پشتی هایتان را بر دوش بیندازید.

مسیر مشخص است تابلوهایی که هیئت کوهنوردی آمل در طول مسیر نصب کرده از گم شدنتان در جنگل جلوگیری می کند. اما تاکید می کنم سعی کنید حتما یک نفر را که با مسیر آشنایی دارد با خودتان همراه کنید. در مواقعی که مه شدید است از وارد شدن به جنگل و حرکت به سمت قله خودداری کنید. چرا که احتمال گم شدن در جنگل در این مواقع زیاد است. در این شرایط می توانید به همان امامزاده لهاش برگردید و تا مساعد شدن شرایط صعود در زایر سرای آن استراحت کنید.

 

الیمستان

فکر کنم این همه هشدار و لیست کردن مسایل ایمنی کمی مسافران الیمستان را با تردید مواجه کند. اما نترسید. مسیر کوهنوردی بسیار امن و سرشار از زیبایی های خیره کننده است. اگر همه جوانب احتیاط را رعایت کرده‌اید بهتر است دوباره به مسیر الیمستان برگردیم. با وارد شدن به جنگل فقط کافی است مسیر پاکوب و ربان های بنفشی که به عنوان نشانه به درختان بسته شده است را دنبال کنید. در یک شیب ملایم قدم بردارید تا اینکه بعد از نزدیک به 30 دقیقه وارد یک فضای باز بدون درخت می شوید.

الیمستان

عکاس: سعید رضایی سعید

اکثر کسانی که با تورهای طبیعت گردی و به قصد خوردن جوجه کباب به الیمستان می آیند از اینجا جلوتر نمی روند. پس اگر خلقتان از زباله های رها شده شان تنگ شد یادتان باشید در مسیر برگشت می توایند بخشی از آنها را با خودتان به پایین و کنار جاده ببرید.

بعد از گذر از این محیط تخت و بی درخت دوباره جنگل درختان الیما نمایان می شود. به خاطر همین درختان خوشبو و انبوه این جنگل را الیمستان می نامند. از راه پاکوب و با دنبال کردن همان ربان های بنفش و صورتی  وارد سربالایی نسبتا تندی می شوید که پیمودن آن زیاد طول نمی کشد. دو ساعتی را پا در راه سفت کنید تا خودتان را در اعماق جنگل سر سبز تنها بیابید. البته یکی دو سالی است ورزشکاران زیادی از این مسیر زیبا به عنوان پیست طبیعی دوچرخه سواری کوهستان استفاده می کنند با این وجود بکری الیمستان همچنان راز آلود و اسرار آمیز به نظر می‌رسد.

 پس از طی حدودا نیم ساعت دیگر اگر قرار است که شب را در دل جنگل و با سنجاب ها به سر کنید جایی را برای برقرار کردن کمپ انتخاب کنید. چرا که تقریبا به انتهای جنگل رسیده اید و بعد از آن وارد مراتع مشرف به جنگل می شوید. بدون هیچ مشکلی دل به شب جنگل بسپارید، چادرهایتان را علم کنید و سعی کنید از یکی از ویژه ترین شب های زندگی تان لذت ببرید.

 

 

روز دوم؛ شیر تازه و بوی پونه در انتظارتان خواهد بود 

الیمستان

اگر برایتان امکان پذیر است، صبح هنگام بعد از خوردن صبحانه راه قله را در پیش بگیرید. ما در آخرین سفرمان به الیمستان آنقدر به امنیت محیط و مسیر یقین داشتیم که کوله ها و چادرهایمان را در محل کمپ رها کردیم و با کوله های کوچکتر و چند بطری آب راه را پیش گرفتیم. البته در این خصوص هیچ پیشنهادی برای شما ندارم، بستگی به میزان ریسک پذیری خودتان دارد.ادامه مسیر معلوم است آنقدر بروید تا جنگل تمام شود. به یک مرتع پهناور می رسید که در بهار و اوایل تابستان انبوهی از گاو و گوسفند و اسب را ملاقات خواهید کرد. مرتعی سبز و زیبا با چشم اندازی زیبا. جبهه شرقی قله دماوند را به راحتی می توانید ببینید. از ابتدای مرتع تا قله در ارتفاع 2500 متری از سطح دریا که آن هم امامزاده ای است به نام امامزاده اسماعیل یک ساعت و نیم یا بیشتر( بستگی به میزان آمادگی بدنی تان دارد)

الیمستان

عکاس: هانیه کبریایی

در میانه راه به دو چاله کاسه مانند می رسید. بعضی ها آن را جای زانوهای رستم می دانند که نشسته تا آبی از چشمه پای قله بخورد. بعضی دیگر آن را جای برخورد شهاب سنگ با زمین و بعضی دیگر آن را چاله ذخیره برف می دانند که در سالیان دور به دست دامداران کنده شده است.  مهم زیبایی این کاسه های عمیق است که تا مدتها در ذهنتان نقش خوهد بست.

درست زیر قله و کنار چشمه گوسفند سرایی هست که اگر خوش شانس باشید و در فصلش مهمان کوه شده باشید می توانید از صاحب آن گوسفند سرا شیر تازه بخرید و نوش جان کنید. نفسی تازه کنید بطری های آب را برای برگشت پر کنید و همان راهی را که آمده اید برگردید. سعی کنید خوب چشمانتان را به اطراف بچرخانید و از مناظر زیبایی که در راه برگشت انتظار شما را می کشد استفاده کنید. پوشش گیاهی بی نظیر و بوی پونه و آویشن و گل گاو زبان حتما حالتان را خوش می کند. این پاداش کسانی است که راه را مقصد می دانند.

 

بایدها و نبایدهای سفر به الیمستان

حتما آب به اندازه کافی همراه داشته باشید چرا که تا پای قله خبری از چشمه نیست.در ضمن وقتی می خواهید شب نیشینی را کنار آتش خاطره انگیز تر کنید حواستان به جنگل انبوه اطرافتان باشد تا خدای ناکرده آتش زیبایتان دامن درختان کهن جنگل را نگیرد و در آخر زباله های خود و ته مانده های غذایتان را در اطراف رها نکنید چرا که به جز زشتی و نازیبایی احتمال دارد گرازهای مهربان را هم به سمت خودتان بکشید.

الیمستان

برچسب‌ها

داستان سفر دماوند

افزودن دیدگاه جدید