شهر بُشرویه، در موقعیت جغرافیایی شرق کشور، در شمال غرب استان خراسان جنوبی و در 57 درجه تا 57 درجه و 59 دقیقه طول جغرافیائی از نصف النهار مبدا و 33 درجه و 31 دقیقه تا 34 درجه و 54 دقیقه عرض جغرافیائی از خط استوا و در لبه کویر در ارتفاع 880 متری از سطح دریا قرار گرفته است. بشرویه از جانب شمال با بجستان و از سمت غرب با طبس و از جنوب با روستای دیهوک و از سمت شرق با فردوس مجاورت دارد.
پیشینه تاریـخی
منطقه بشرویه از نظر تاریخی قدمت بسیاری دارد. بر اساس شواهد و بناهای موجود(وجود قلعه دختر و ترناو) می توان گفت قدمت بشرویه به قبل از اسلام بر می گردد. در قرن پنجم هجری ناصر خسرو هنگام عبور از این منطقه در دهستان رقه توقف کرده و از آبهای روان، زراعت، باغ ها و بارو، مسجد آدینه و.. سخن رانده است. شالوده شهری بشرویه، نشان می دهد که این شهر، از ابتدای گسترش آن در دوره تیموری با رشدی نسبتا سریع به عنوان یک شهر مطرح شده است. مهم ترین سند کالبدی مدنیت بشرویه از همان دوران کهن، وجود میدان تقریبا مستطیل شکل آن در مرکز شهر و در میانه راسته اصلی بازار قدیم بشرویه بوده است و در طول دوران دچار تغییرات زیاد شده است. معابر بشرویه در مسیر قنات هایی که از سمت کوه های رقه در جریان است، شکل گرفته و مهم ترین معبر قدیمی بافت، کوچه حسینیه رباطی و راسته بازار اصلی بشرویه بوده است که پس از عبور از میدان اصلی شهر، در جهت غرب ادامه یافته و از شهر خارج می شده است. شهر قدیم بشرویه، چهار محله اصلی دارد: میانده، پایین محله، مقری و سرپل. در این بافت که با خانه های خشت و گلی بادگیر های مختلف یکی از وسیع ترین بافت های تاریخی در خراسان جنوبی است، معماری نفیس تیموری و صفوی در بومی ترین شکل های خود مشاهده می شود که ویژگی اساسی اش، علاوه بر سالم بودن، تداوم و نفوذ آن در مناطق پیرامونی است. به گونه ای که کامل ترین سیر تحول معماری مسکونی در این خانه های قدیمی قابل مشاهده است.
.jpg)
