روستای ماخونیک به دلیل معماری جالب و قابل توجه به یکی از هفت روستای شگفت انگیز جهان و به دلیل حضور ساکنان کوتاه قد، به سرزمین لی لی پوتی های ایران شهرت دارد. قدمت این روستا را بر اساس اسناد تاریخی و سنگ نگاره ی مکشوفه از این منطقه به 300 سال تخمین زده اند.
اهالی این روستا از شاهان دوران صفوی نیز یاد می کنند. با توجه به سرمای سخت زمستان و کمبود مصالح، بافت مسکونی روستا در دامنه ی تپه، خانه ها بهم فشرده، درکنار یکدیگر و در گودی زمین ساخته شده اند. کف خانه حدود یک متر از سطح زمین پایین تر است و دارای یک در کوتاه از تنه ی درختان است و عبور از آن پرزحمت و مستلزم خم شدن است. اغلب یکی دو پله درگاهی را به کف خانه متصل می کند. اغلب خانه های روستا چهارگوش نیستند. خانه ها بسیار کوچک و هرکدام حاوی یک اتاق ده یا دوازده متری هستند که با سنگ و خاک ساخته و سقف آن با شاخ و برگ درختان پوشیده شده است. اغلب به جز یک در ورودی کوتاه هیچ منفذی رو به بیرون ندارند که همه ی این موارد نشان دهنده ابتدایی ترین نوع سکونت در این روستاست.
شرایط اقلیمی و ارتباط کم آنها با مراکز اطراف از عوامل کوچک و مجتمع شدن این روستا است. سبک زندگی، آداب و رسوم، فرهنگ و باورهای عجیب ساک نان روستا نظیر گناه دانستن شکار، مصرف گوشت و کشیدن سیگار و همچنین منع مصرف چای از 50 سال پیش و شیطانی تلقّی کردن تلویزیون و ممانعت از ورود آن به روستا از دیگر دلایل جذب گردشگران به این منطقه به شمار می رود.